Verhalen depressie

“Als topsporter wilde ik graag sterk blijven.” Het verhaal van Stefan Groothuis over de depressie die hij doormaakte.
November 2016 – Stefan Groothuis heeft zeventien jaar lang fulltime geschaatst. In 2011, tijdens zijn schaatscarrière, maakte hij een depressieve periode door. Hij vertelde ons zijn verhaal en gaf toestemming om het op de website te plaatsen. Op zijn expliciete verzoek publiceren we dit verhaal onder zijn eigen naam.

In zijn verhaal komt vooral het chaosverhaal naar voren. Daarnaast zijn er elementen uit het zoektochtverhaal te vinden. Hij vertelde ook over de moeite die hij had om de juiste hulp te vinden. En dat het belangrijk is om open te (kunnen) zijn over het hebben van een depressie. Lees zijn verhaal hier.

***

“Hardlopen werd eigenlijk een soort van metafoor voor mijn herstelproces.” Het verhaal van Arjan.
Februari 2016 – Arjan werkt als programmaleider herstelondersteunende zorg en is coördinator van ervaringsmedewerkers bij een GGZ-instelling. Daarnaast geeft hij les bij een organisatie waar ervaringsdeskundigen worden opgeleid. Hij is zelf ervaringsdeskundige; in 2001 en 2005 heeft hij een depressie gehad. Hij wil zijn verhaal graag vertellen om voor anderen van waarde te kunnen zijn. Lees hier zijn hele verhaal.

***

“Het is net alsof jij in een soort bel zit en alles om je heen wel beweegt, maar je er niet naar toe kan” Het verhaal van Laura, een jonge vrouw met een depressie.
September 2015 – ‘Laura’ (een pseudoniem) is een 24-jarige, net afgestudeerde vrouw die haar verhaal vertelde aan onderzoeker Mirjam Stuij. Tijdens haar studie, ongeveer drie jaar geleden, werd Laura ziek en uiteindelijk is bij haar een atypische depressie vastgesteld. In haar verhaal speelt sport een heel belangrijke, positieve rol. Ze is haar sport, voetbal, gedurende de hele periode van haar ziek-zijn blijven beoefenen, enerzijds omdat ze haar team niet in de steek wilde laten, anderzijds omdat ze het een leuke sport vindt en het haar hielp om te ontspannen en haar hoofd leeg te maken. Dat ze dat is blijven doen, lijkt in tegenspraak met de verschijnselen die ze had: de wereld ging langs haar heen, ze had geen ruimte en aandacht voor andere dingen en was vooral heel veel met zichzelf bezig. In haar verhaal zijn elementen van alle drie de typen ziekteverhalen die Arthur Frank beschrijft aanwezig: restitutie, chaos en queeste.

Laura heeft toestemming gegeven om haar verhaal op de website te plaatsen. Lees hier de volledige versie.

***

Juli 2014. Enkele open antwoorden over de betekenis van sport bij leven met een depressie uit de vragenlijst.

“Ik ben nooit echt fan van sporten geweest, maar ging vóór de depressie wel met enige regelmaat zwemmen, eigenlijk de enige sport die ik wel leuk vond. Ik heb dat lange tijd niet meer gedurfd, maar de laatste tijd ga ik weer een keer per week zwemmen — een kleine overwinning. Ook ben ik begonnen met hardlopen, maar dat is vooral vanuit het idee dat het gezond is en hopelijk een bijdrage levert aan het voorkomen van een nieuwe depressie en veel minder iets wat ik ook leuk vind. Toen ik echt nog depressief was moest ik er niet aan denken om te gaan sporten, ondanks dat ik heel goed wist dat bewegen misschien wel zou kunnen helpen.” (vrouw, 25 jaar, eerste van twee depressies in 2010)

“Sport is na mijn depressie het belangrijkste in mijn leven geworden. Het biedt mij structuur, het geeft rust in mijn hoofd doordat ik gevoelsmatig veel meer in mijn lijf zit, ik eet er goed door, ik slaap er goed door, ik voel me er happy door en ik bouw sociale contacten op. Als ik een dag niet ga sporten krijg ik van vriendinnen een berichtje waar ik ben en dat ze me gemist hebben. Ik vind voor het eerst sinds tijden mijn lichaam weer mooi en daar word ik ook heel gelukkig van. Ik weet zeker dat als ik niet meer zou kunnen sporten, ik heel ongelukkig en weer depressief zou worden.” (vrouw, 38 jaar, eerste van twee depressies in 2003)